love dog

Owczarek podhalański to nasza rodzima rasa: duży, bogato owłosiony molos typu górskiego, zawsze czysto biały. Zrównoważony, czujny, jego powołaniem jest stróżowanie na własnym terenie. Owczarek podhalański jest ściśle związany z krajobrazem Tatr. Należy do grupy dużych, biało umaszczonych psów górskich, występujących od setek lat na terenach środkowej i południowo-zachodniej Europy. Praca owczarka podhalańskiego nie polegała na prowadzeniu owiec, ale na ich ochronie przed drapieżnikami. Wykorzystywano go również jako stróża gospodarstw, schronisk górskich i prywatnych domów. Obecnie owce mają coraz mniej naturalnych wrogów, rzadko można spotkać niedźwiedzia, a wilki występują głównie w Bieszczadach. Pomimo że nie jest to typowy pies zaganiający, potrafił jednak także przepędzać stado z jednego pastwiska na drugie lub zapędzać na udój. Umiał bezbłędnie odnaleźć zabłąkane i zranione sztuki w najbardziej niedostępnym terenie i sprowadzić je do szałasu.

Szpic duży to jeden z czterech szpiców, które różnią się głównie wielkością. Wszystkie są bardzo efektownymi, bogato owłosionymi psami o spiczastych uszach i bujnym, zawiniętym na grzbiet ogonie. Inteligentne, czujne, nieufne wobec obcych. Szpic duży to pies inteligentny, o żywym usposobieniu. Duże szpice, w odróżnieniu od swoich mniejszych krewniaków, są spokojne, opanowane i niehałaśliwe. Odznaczają się zrównoważonym charakterem i pewnością siebie. Ich odwaga sprawia, że niekiedy bywają wręcz lekkomyślne. Nie powinny jednak okazywać nerwowości i niepotrzebnej agresji. Szpice mają silny instynkt stróżowania, a ich niewątpliwą zaletą jest brak skłonności do włóczęgostwa. Pilnują domu i obejścia, alarmują o nadejściu intruza i wszelkich niepokojących zmianach w otoczeniu. Potem szpice stały się przede wszystkim psami do towarzystwa i są nimi po dziś dzień.

Szpice są psami bardzo czystymi i wbrew pozorom łatwymi w pielęgnacji. Ich długi, twardy włos nie trzyma brudu i nawet po jesiennym spacerze można szpica dużego szybko doprowadzić do porządku. Szpice trzeba szczotkować pod włos. Dorosłego szpica dużego wystarczy czesać raz na dwa tygodnie, a w okresie linienia – raz na kilka dni.Rasy nordyckie, do których należą szpice niemieckie, wykorzystywano do wielu zadań: wypasu zwierząt, polowania i ciągnięcia niewielkich ładunków. Przez długi czas uważano, że szpice wywodzą się od tzw. psa torfowego – Canis familiaris palustris, żyjącego około 6000 lat temu. Dziś jednak nie jest to takie pewne. Jego skamieniałe szczątki odnaleziono w pokładach młodszej epoki kamiennej, czyli w neolicie. Już wtedy psów torfowych używano do stróżowania i obrony. Szkielety psów torfowych znajdowano w grobowcach, a ślady na ich czaszkach świadczyły o tym, że były uśmiercane i chowane razem ze swoim panem.   

Wady

• bywa nadpobudliwy
• ma skłonność do dominacji
• samce miewają konflikty z innymi psami
• ma silny popęd łowiecki, obejmujący małe zwierzęta gospodarskie, koty i gryzonie
• trudno mu się skupić

Zalety

• inteligentny
• pewny siebie
• pogodny i pozytywnie nastawiony do życia
• ma kompaktowe rozmiary

W rasie istnieją genetyczne predyspozycje do kilku schorzeń, m. in. do zwichnięcia rzepki kolanowej oraz stanów patologicznych siatkówki oka. Czasami przytrafiają się przypadki ataksji – niezborności ruchowej wywołanej przez stany chorobowe centralnego układu nerwowego. W młodości powinno się zwrócić uwagę na podawaną karmę – musi być bardzo dobrej jakości. Natomiast w wieku dorosłym parsonek nie ma jakichś wyjątkowych wymagań. Należy tylko zwrócić uwagę na produkty szczególnie alergizujące. Twórcą rasy parson russell terrier jest pastor – John (Jack) Russell z hrabstwa Devon w Anglii, żyjący w XIX wieku (zmarł w 1883 roku). Wielebny był ogromnym pasjonatem kynologii – stał się zresztą jednym z założycieli brytyjskiego Kennel Clubu. Jeszcze za czasów studenckich był właścicielem niedużej białej terierki o imieniu Trump, której towarzystwo wywarło na nim niezapomniane wrażenie – właściwie do końca życia uważał ją za psa idealnego i dążył do stworzenia rasy o wyglądzie i zachowaniu Trump.